" فصل عشق امام حسین به سکینه " 

امام حسین (علیه السلام) به تمامى فرزندانش، از جمله سکینه، عشق و علاقه داشت و آنان را به خاطر برخوردارى از فضایل و کمالات نفسانى، بسیار دوست می‏داشت.
روایت شد، که آن حضرت درباره سکینه و مادرش رباب و خانه‏اى که آن دو در آن زندگى می‏کردند شعرى عاطفى سرود که چنین است:

لعمرى انّنى لأحبّ داراً
تکون بها (تضیّفها) سکینة والرباب
احبّهما و أبذل بعد مالى
ولیس لعاتب (للائمى فیه) عندى عتاب
ولست لهم و ان عتبوا مطیعاً
حیاتى او یغیّبنى التراب

(دکتر بنت الشاطى ، سکینه بنت الحسین، ص66)

به جانم سوگند ! من به راستى خانه‏اى که سکینه و مادرش رباب در آن باشند، دوست دارم. من آن دو را دوست دارم و براى آنان داراییه‏ام را نثار می‏کنم و هیچ ملامت‏گرى نمی‏تواند مرا در این کار سرزنش کند.

« و تا زنده ام ، هرگز به ملامت ملامتگران اعتنا نمى کنم تا از جهان خاکى رخت بندم.» (4)

آن حضرت، پس از واقعه کربلا، به مدت 57 سال زندگى کرد. در آغاز، تحت کفالت برادر بزرگوارش امام زین العابدین (علیه السلام) قرار داشت تا این که ازدواج نمود و به خانه همسرش نقل مکان کرد.

ادامه دارد.......